Onlangs ontving ik een bericht dat me diep raakte. Niet zomaar een bericht, maar een warme, oprechte boodschap. Iemand die mij begeleid heeft in de tijd dat ik nog volop aan het zoeken was naar mezelf. Iemand die mij zag, ook toen ik mezelf nog niet volledig durfde te laten zien.

Haar woorden gaven me kippenvel. Ze sprak over het doorzettingsvermogen dat ze in mij zag, over de kwaliteiten die ik vaak zelf overschaduwde met twijfel, en over het geloof dat ik ooit écht in mezelf zou gaan geloven.
En daar stond ik dan.
Een paar jaar later. Gevoelig, groeiend, en misschien wel voor het eerst echt klaar om dat geloof ook zelf te dragen.

Het deed me beseffen: soms is het niet het applaus van velen dat je nodig hebt, maar de stille bevestiging van één iemand die je écht ziet. Die vertrouwen in je heeft, op momenten dat je het zelf nog niet helemaal durft. En dát vertrouwen? Dat kan het verschil maken tussen opgeven en doorgaan.

Haar woorden gaven me niet alleen energie, maar ook rust. Het was alsof ze even haar hand op mijn schouder legde en zei: “Zie je wel. Je bent er al lang.”

Ik ben dankbaar dat ik zulke mensen heb mogen ontmoeten. Ze hebben me gevormd tot wie ik nu ben.
En ik hoop dat jij, als je dit leest, ook iemand hebt (of zult vinden) die jou op die manier ziet.
Maar vooral: dat jij diegene ook durft te zijn voor jezelf.

liefs, 

Priscilla

© 2025 van Moeder tot Expert