"Hoe ben je op het idee gekomen om een website te beginnen en blogs te schrijven?"
Die vraag kreeg ik kort na het lanceren van mijn website. Het raakte me, omdat het me terugbracht naar dat ene moment waarop ik besloot de sprong te wagen.

Het verhaal begon met een verlangen naar groei. Na jarenlang in dezelfde routine te hebben gezeten, begon ik te voelen dat er meer in het leven moest zijn dan de dagelijkse sleur. Dat gevoel bracht vragen met zich mee: Wat zijn mijn passies? Waar droom ik van? En hoe kan ik daar iets mee doen?

Het idee om een website te starten kwam voort uit de behoefte om mijn gedachten en ervaringen te delen, niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen die misschien hetzelfde gevoel van ontevredenheid en verlangen naar verandering ervaren.

Al langere tijd voelde ik de behoefte om mijzelf verder te ontwikkelen, vooral op het gebied van communicatie. Ik merkte dat er kansen lagen, als ik mezelf durfde te laten zien en te laten horen. Toen ik hoorde over een opleiding die gericht was op persoonlijke en professionele groei, gaf ik me vol enthousiasme op.

Het idee om nieuwe vaardigheden te leren en beter te leren communiceren zowel op de werkvloer als privé sprak me enorm aan. Die opleiding leek precies wat ik nodig had om mijn potentieel te ontdekken. Maar uiteindelijk kreeg ik te horen dat ik er niet voor in aanmerking kwam.

Dat raakte me. Toch bracht het me ook iets waardevols: het zette me aan het denken.
Ik begon mijn eigen pad te verkennen, en dat pad leidde mij naar schrijven.

In die periode hoorde ik opmerkingen die me diep raakten. Eén daarvan was:
"Priscilla, je kunt je niet met mij vergelijken, want ik ben hbo-geschoold."
Dat soort woorden deden pijn. Ze plantten zaadjes van twijfel, waardoor ik begon te twijfelen aan mijn waarde en capaciteiten. Alsof ik er niet helemaal bij hoorde.

Toch gaf die twijfel me ook kracht. Ik voelde dat ik iets moest doen. Iets voor mezelf.
Schrijven werd mijn uitlaatklep. Door mijn gedachten en emoties op papier te zetten, kreeg ik inzicht in wat ik voelde en wat ik nodig had. Wat begon als een manier om verdriet en frustratie te verwerken, groeide uit tot iets groters: een blog. Een plek waar ik mijn verhaal kan delen, mijn ontwikkeling kan volgen, en misschien ook anderen mag raken.

Langzaam begon ik te beseffen: het vergelijken met anderen is niet de weg. Ieder mens heeft een eigen verhaal, een eigen achtergrond, een eigen kracht.
Ondanks de pijn die sommige opmerkingen me bezorgden, heb ik geleerd om mijn waarde te erkennen, los van titels, diploma’s of verwachtingen van anderen.

En eerlijk?
Ik ben trots op mezelf.
Trots dat ik niet ben blijven hangen in teleurstelling. Trots dat ik in beweging ben gekomen. Dat ik, ondanks alles, ben blijven geloven in mijn eigen weg.

Waar deuren sluiten, creëer ik mijn eigen ingang.
Met woorden, liefde en lef.

Ik laat me niet meer beperken door de verwachtingen van anderen.
Ik kies ervoor om mijn pad te volgen, op mijn manier.

Mijn trots is mijn kracht.
En ik hoop dat jij die ook in jezelf mag ontdekken.